อ๋าไม่ชอบฉัน ตั้งแต่เรื่องที่ตาพลบ ที่แกแอบให้ฉันตรวจสอบให้ เรื่องบ้านแม่ ฉันโดนอ๋ากับเปี๊ยกแอบเล่นงาน จนแม่เกียจหน้าฉันตั้งแต่ปลูกบ้านเสร็จ โดยอาศัยความไม่รู้เรื่องการก่อสร้าง ยุแม่ให้เข้าใจผิด มากมาย จนแม่เอามาทะเลาะกับฉัน จนทุกวันนี้ เรื่องนี้ ฝนมันเจ็บปวดในใจ เพราะฝนมันเป็นคนยุฉันให้ยอมปลูกบ้านให้แม่ ทั้งๆที่ตอนนั้นไม่มีเวลา ไม่มีคนงาน เพราะรับงานพี่เหรียญอยู่แก่งกระจาน แถมรับงานแค่ 2.8ล้าน (สามคนไปช่วยสืบราคาให้ผู้รับเหมาทำ อ๋าได้มา 3.6 ล้าน ตรีได้มา 3.3 ล้าน ฉันได้มา 3.2 ล้าน ต่ำสุด) ฉันถูกขอให้ทำ 2.8 ล้าน ฝนบอกว่าเพื่อแม่เราเองขาดทุนก็ยอมเถอะ 2.8 ล้านคือราคาขาดทุนตามแบบติดพื้นธรรมดา เวลาทำจริง ขอยกพื้นขึ้นไปอีก 2 เมตร เพิ่มคานทุกคาน เพิ่มเสา ไม่จ่ายเพิ่ม หน้าต่างจากไม้ธรรมดาเปลี่ยนเป็นกระจก ไม่เพิ่มให้ พอยกพื้นสิ่งที่ตามมา คือเพิ่มบันได หน้าบ้าน อีกหลายตังค์ พร้อมเข็ม ไม่เพิ่มให้อีก ขอให้ตอกเข็มเผื่อครัวหลังบ้าน+ ลานซักล้าง (ตามแบบอยู่ในบ้าน )ซึ้งตอนนี้พื้นที่ที่ตอกเข็มหลังบ้านไว้ให้อีกหกต้น กลายเป็นครัวใหญทุกวันนี้ (ไม่มีในแบบ) ไม่เพิ่มตังค์ให้อีก แถมดวงซวยเจอน้ำท่วม จ่ายค่าแรงคนงานแต่ทำงานไม่ได้ตั้งสี่ห้าเดือน ไม่มีใครมาสนใจเลย ทั้งอ๋าทั้งเปี๊ยก ทั้งอ้วน สามคนนี้ตั้งแต่เจ๋าวรรณ ตรี แม่ เดินเข้าออกบ้านฉัน วุ่นวายแก้เรื่องที่อ๋าไปทำกับบริษัทที่มันหลอกเอาเงินไป จนถึงออกแบบบ้านปลูกกันเองไม่รู้กี่รอบ ออกเสร็จจ้างเขียนเสร็จ แม่เปลี่ยนใจ ออกใหม่สามสี่รอบ สามคนนี้ไม่เคยโผล่มาให้เห็นแม้สักครั้งเดียว จะมีแค่เจ๋าวรรณ ตรี แม่ มาบ่อยมากตามฉันเรื่องให้ปลูกบ้านแม่ให้นี่แหละ ส่วนแกมาไม่ได้แต่ก็เป็นอีกคนที่ติดตามประสานงานตอนนั้น แต่สามคนนั้นไม่รู้อยู่ที่ไหนตอนนี้ เงียบสนิท
   แต่เรื่องที่ไม่น่าเชื่อเกิดขึ้น พอสร้างบ้านเสร็จ คนที่เกี่ยวข้องทั้งหมดก่อนปลูกจนบ้านหลังนี้สำเร็จ เจ๋าวรรณ แก ตรี ฉัน กลับไม่ได้อยู่ชื่นชมอะไรกับมันกันเท่าไหร่ แต่คนที่ไม่เคยโผล่หน้ามาเลยก่อนปลุก อ๋า เปี๊ยก อ้วน กลับเป็นขาประจำ แถมไม่มาเปล่า ยุแยงแม่ให้เข้าใจผิดกับฉันทุกเรื่องที่ทำได้ โดยไม่เคยรู้เรื่องราวมาก่อนเลยว่า บ้านหลังนี้เป็นมายังงัย ตกลงกันไว้อย่างไร สถานการณ์ก่อนปลูกเป็นงัย แม่เอาคำพูดที่โดนยุแยงมาเล่นงานฉันหลายเรื่องอย่างหนัก เจอหน้าเมื่อไหร่เล่นทันที จนสุดท้ายฉันประกาศต่อหน้าแม่เลยว่า บ้านที่ฉันตั้งใจปลูกทั้งๆที่ขาดทุนและยอมทิ้งรายได้ที่รับงานพี่เหรียญมาทำให้ แม่ เพราะเจ๋าวรรณกับแก แล้วก็ตรี มาขอร้องให้ปลูก (แกทางโทรศัพท์ เจ๋าวรรณกับตรี มาที่บ้านถี่มากช่วงนั้น จนวันสุดท้ายเจ๋าวรรณโดนว่า ว่าถ้าแกไม่ตัดสินใจ ถ้าแม่เป็นอะไรไปตอนนี้ และไม่มีที่พัก แกจะโดนพี่น้องเล่นงานไปตลอด เลยมาขอฉันให้ทำให้) โดนแม่เล่นงานหนักๆทุกครั้งที่เจอ ฉันเลยประกาศกับแม่ไปว่า ต่อแต่นี้ไปฉันกับครอบครัว จะไม่เหยียบบ้านที่ฉันปลูกหลังนี้อีกต่อไป แถมบอกไปด้วยว่า ถ้าแม่ทำบุญบ้านหลังนี้เมื่อไหร่ ไม่ต้องบอกฉัน ฉันจะไม่มา ถ้าแกสังเกตุช่วงปีหลังๆจากบ้านเสร็จตั้งหลายปีฉันไม่เหยียบไปเลย แถมไม่อยากพูดกับใครเลย เรียกว่าถึงขนาดจะเอาเด็กๆไปเปลี่ยนตั้งนามสกุลใหม่กันเลย เพราะฉันน้อยใจ คนที่อยู่กับฉันก่อนปลูกรู้ความจริงทุกคนไม่มีใครมาแก้เรื่องที่แม่โดนยุแยงให้เล่นงานฉันสักคน โดยเฉพาะเจ๋าวรรณที่รู้เรื่องดีที่สุด แม่โดนเปี๊ยกกับอ๋ายุยงให้เล่นงานฉัน ให้เข้าใจฉันผิด ก็ไม่แก้ให้ ฉันตัดญาติขาดมิตรกัยทุกคนก้มหน้าตั้งตาทำมาหากิน ตอนนั้นสากรรณ์มาก คดีความไม่จบ ฝนลูกเล็ก เงินทองหดหาย  วิ่งหางานทำคนเดียว นานจนแม่ต้องให้ใครมาตาม ฝนมันถึงบอกฉันให้ลืมๆเสีย แม่อยู่กับเราไม่นาน อีกทั้งแม่แกคนบ้านนอก คนแก่ ไม่มีความรู้เรื่องบ้าน ใครพูดอะไรแกก็เชื่อ โกรธคนอื่นได้อย่าโกรธแม่ตัวเอง บาปจะติดตัวไป ฉันถึงนลยอมพาเด็กๆไปเยี่ยมแก  ระยะหลังแกตามให้ไปเอาขนมบ่อยๆด้วย
 

การใช้ keep บน time line ของตัวเองให้เป็นประโยชน์

เรื่องนี้หลายคนอาจใช้จนชำนาญ แต่หลายคนก็ไม่ค่อยได้ประโยชน์จากมันมากนัก
  เวลาเเราจะส่งต่อหรือจะเก็บข้อมูลชั่วคราว ที่น่าสนใจจากไลน์กลุ่ม เวลาเราสนใจคลิปไหนเราก็จะกดแช่บนคลิปนั้นจนมันแสดงข้อมูลหลายทางเลือกขึ้นมา   หลายคนเลือกหัวข้อ "ส่งต่อ "  ทีนี้ถ้าเราจะเลือกคลิปอื่นอีกเพิ่ม ถ้ายังไม่ได้ดูเนื้อหาของคลิปนั้น จะดูก่อนส่งก็ไม่ได้แล้ว เครื่องจะให้เลือกเพื่อส่งต่อเลย ดูก่อนส่งก็ไม่ได้ ส่งเลยโดยยังไม่ดูก็ไม่กล้า ไม่รู้เนื้อหาเป็นงัย  หลายคนเลยต้องใช้วิธีดูให้หมด(เป็นร้อยต่อห้องก็ต้องยอม) ดูไปจดไปว่าคลิปเวลาเท่าไหร่ น่าสนใจส่งออก บางคลิปน่าส่งไปห้องนี้แต่ไม่น่าส่งไปห้องนั้น ทั้งจดทั้งจำกันวุ่นวาย แค่จากห้องเดียวนะ หลายห้องเข้าเลยวุ่นเข้าไปใหญ่   บางคนเห็นวุ่นวายนัก เลยไม่เอาดีกว่า ข้อมูลดีๆเลยอดถูกส่งให้เป็นประโยชน์ต่อคนอื่นไป หรืออีกวิธีนึงคือ ดูไปส่งไปก็เกิดปัญหาอีก คือ ส่งไปแล้ว มันไม่มาต่อที่เดิม มันตีความว่าเราดูหมดแล้ว ทั้งที่จริงยังเหลืออีกเยอะเลย มันมาอยู่ล่างสุดของหน้ากระดานแล้ว จะไปหาที่จุดเดิมเพื่อดูต่อก็หายาก
    ส่วนตัวผมแก้ปัญหาด้วยการ ดูไปอันไหนดีก็ส่งไปเก็บใน keep ทีละอัน แบบนี้ส่งไปแล้วมันยังอยู่ที่เดิม ดูต่อได้เลย เรียกว่าฝากที่ keep ไว้ก่อน จะดู จะส่งต่อ จะเก็บ หรือจะลบ ค่อยมาดูทีหลัง ประโยชน์ของkeep อีกอย่างหนึ่งก็คือ ข้อความยาวๆ ยังไม่มีเวลาอ่านเก็บไว้ใน keep เหมือนฝากไว้ชั่วคราว กลับมาอ่านทีหลังได้ หรือถ้าเป็นคลิปยาวๆ หรือมีหลายคลิป ก็ฝากไว้ก่อนทั้งวัน กลับถึงบ้านมี wifi ค่อยดู ดูกลางวันข้างนอกเปลืองเพ็คเกจเน็ต  ของโทรศัพท์
   ใครมีวิธีอื่นก็ดีนะครับ นี่เป็นอีกทางเลือกนึง..pjmong

ฝากชีวิตไว้กับ อากู๋

  ฝากชีวิตไว้กับอากู๋ ..ขี้เกียจอ่านก็ผ่านไปนะครับ มีเวลาค่อยกลับมาอ่านเรื่อยๆครับ
   ว่างๆนั้งทำธุระอยู่ที่ มหาลัยพระจอมเกล้าบางมด เลยเขียนบทความมาอ่านกันเล่นๆ เอาประสบการณ์ตัวเองมาเล่าสู่ฟัง
  จั่วหัวเรื่องว่า "ฝากชีวิตไว้กับ อากู๋" ก็เนื่องจากชีวิตผมทุกวันนี้ มีกิจกรรมที่ต้องทำมากมาย ข้อมูลก็เยอะตามไปด้วย แล้วข้อมูลที่ต้องใช้ก็มักจะต้องเอาออกมาใช้ตอนอยู่นอกบ้านเป็นหลัก จะใส่ USB drive ไปตลอดก็ไม่รู้ว่าต้องใช้กันกี่อัน แต่ละอันก็หลายตังค์ รักษาก็ยาก เดี๋ยวเปียกน้ำ เดี๋ยวโดนไวรัส เสียบเข้าเสียบออกเดี๋ยวช่องเสียบเสียอีก อันไหนใส่ข้อมูลอะไรก็ขี้เกียจจำ เพราะหลายสาขาหลายกิจกรรมเหลือเกิน ก็เลยอาศัยของฟรีที่พอจะหาได้ ก็เลือกเอามาใช้ตามความเหมาะสมกับงาน
    - ฝากรูป,กิจกรรมไว้กับ facebook บ้าง timeline ของ line บ้าง
      - งานฝากไว้ใน google mail บ้าง
      - ส่วนข้อมูลที่ใช้ update บ่อยๆก็ฝากไว้บน clound อย่าง dropbox บ้าง google drive บ้าง MEGA บ้าง 
        - บทความดีๆก็ฝากไว้กับ Blocker
       - ส่วนสถานที่สำคัญๆ ที่ขี้เกียจจดขี้เกียจจำ ก็ฝากไว้ใน google map บ้างหรือแอป  แผนที่อื่นๆอีก .
        - .ขนาดขับรถทุกวันนี้ไป 4-5 ครั้งยังไปอีกไม่ถูก เพราะไม่คิดจะจำเหมือนเมื่อก่อนไปเที่ยวเดียวต้องรีบจำให้ได้  เพราะเดี๋ยวนี้ อาศัย google map นำทางให้ ไปกี่ครั้งก็ไม่ซ้ำทางเดิม เพราะ google map จะคำนวนและแนะนำเส้นทางที่ใช้เวลาที่สั้นที่สุดในวันนั้นให้ เลยไม่ซ้ำเส้นเดิมสักที ไปไม่ถูกก็ถามอากู๋(อีกแระ) 
      - ส่วนความรู้ต่างๆ เราก็เลิกเก็บตำราไว้ที่บ้านกันแล้ว โดยการฝากความรู้ไว้กับ google ทั้งหมด คือไม่รู้อะไรก็ถามมอากู๋(google)อย่างเดียวเลย
   - ทำอะไรไม่เป็นก็ให้ you tube ทำให้ดู ไม่จำเป็นต้องวิ่งไปให้พ่อแม่สอนให้เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว พ่อแม่เลยสำคัญกับเราน้อยลง
    ชีวิตเราทุกวันนี้พวกเราไม่รู้ตัวเลยว่า ได้ยินคำว่า "google"มากกว่าชื่อพ่อแม่เราเสียอีก จำเป็นต้องจำและห้ามลืมรหัสผ่านอีกมากมาย มากกว่าจำชื่อเพื่อนสนิทเราเสียอีก เรียกว่า จำรหัสผ่านมากกว่าลูกกุญแกในพวงกุญแจที่ห้อยอยู่ข้างเอวเราเสียอีก
   แปลว่า ทุกวันนี้ google บริษัทเดียวที่รู้ทุกเรื่องราวส่วนตัวของคนทั้งโลกมากมายไม่รู้กี่ร้อยกี่พันล้านคน เพราะ เกือบทุกบริการที่ว่ามามักจะลงทะเบียนด้วย mail ซึ่งส่วนมากและก็เป็นmail ของgoogle เป็นส่วนมากอีกนั่นแหละ( ที่เราเรียกกันจนติดหูกว่า gmail นั่นแหละ) นี่ถ้าบริษัทนี้ต้องมีอันเป็นไปด้วยเหตุอะไรก็ตาม ใครที่ฝากทุกอย่างที่ตัวเองมี ไว้กับ google เหมือนผม จะเหลืออะไร??
   ที่คุยให้ฟังมานี่ ไม่ใช่แนะนำให้เลิกใช้นะครับ ใช้ต่อไปนะดีแล้วครับ ของฟรีที่ดีๆมีมูลค่าหายากครับในสมัยนี้ แต่ควรใช้แบบฉลาด อยากฝากชีวิตของเรากับอากู๋มากนัก เพราะเขาไม่ใช่ญาติเรา หลอกให้เราใช้จนเคยตัวแล้วก็บอกขายให้เรา  แต่ก็อยากแนะนำว่า อย่าไว้ใจมากนัก เก็บ back up ไว้บ้าง เผื่อพลาดท่าเสียที ข้อมูลสำคัญๆของเราก็ยังอยู่ ยอมเสียตังค์ก้อนเล็กๆสักก้อน ซื้อตัวเก็บข้อมูลใหญ่ๆไว้สักตัว คุ้มค่าต่อการเสี่ยงข้อมูลหายอะครับ..เดี๋ยวจะเหมือนเพื่อนผม ฝากงานออกแบบที่นั่งทำเป็นเดือนๆ ฝาก ใว้ใน clound มูลค่ามากมาย อีท่าไหนไม่รู้หายไปในพริบตา ..pjmong
   อ้อ...!!อย่าลืมนะครับ..
   what,why อะไร ทำไม ??ถาม google
    how.??   อย่างไร?   ถาม youtube
    where    ที่ไหน?  ถาม google map
    
 

กติการร้านบ้านสืบสานฯ

    กติกาใหม่สำหรับ ห้องเกะบ้านสืบสาน ใช้ชั่วคราวช่วงครูแอนทำภารกิจ ตจว.ยังไม่เสร็จ หลังจากปรึกษากับผู้บริหาร เพื่อประโยชน์ที่จะได้รับกับทุกฝ่าย และห้องเกะห้องอื่นได้ดำเนินกติกาแบบนี้นำหน้าไปหมดแล้ว เขามอบหมายให้ผมช่วยเรียบเรียงข้อความให้ครับ ...
  1.ทางร้านจะเปิดเพลงให้ร้องคิวละเพลงต่อรอบ (บางครั้งเมื่อมีลูกค้าประมาณสี่ห้าคน ลูกค้ามักขอให้เปิดให้ร้องคิวละสองเพลง เพราะขี้เกียจลุกบ่อย แต่ปัญหามักจะตามมา คือ เมื่อมีลูกค้าเข้ามาเพิ่ม ทางร้านจะตัดมาร้องคิวละเพลงทันทีก็ไม่ได้เพราะคนที่มาใหม่ก็ร้องขอให้ตนเองต้องได้คิวละสองเพลงเหมือนคนอื่น ทำให้เสียเวลานานที่จะตัดเจ้ารอบปรกติ  ) ทางร้านจึงขอความเห็นใจเพื่อลดความยุ่งยากลำบากใจในกรณีย์นี้ ขอให้ท่านสมาชิกเข้าใจ ขยันเดินขึ้นเดินลงกันบ่อยหน่อยนะคร้า...
2.ทางร้านมีโควต้าสำหรับผู้ที่อยากซ้อมเพลง ด้วยการซื้อคิวเพิ่ม ก็คิดกันแล้วว่าเพื่อประโยชน์ของสมาชิกที่เพิ่งหัดร้องเพลง หรือสมาชิกที่อยากซ้อมเพลงที่เพิ่งต่อมา ก็อนุญาตให้ซื้อคิวเพิ่มได้ คนละหนึ่งคิว (ให้มากกว่านี้เดี๋ยวคนอื่นอด เผื่อให้คนอื่นได้เพิ่มบ้าง ) โดยมาสาระสำคัญดังนี้..
   .**** คิวที่จะซื้อเพิ่ม(1 คิวต่อคน)เมื่อรวมกับคิวจริงของแต่ละคนรวมกันทั้งหมดในร้าน ในวันนั้นต้องไม่เกิน 20 คิว คนที่มาใหม่คิวที่ 21 เป็นต้นไปจะหมดสิทธิ์ซื้อคิวเพิ่มในวันนั้น ...****
      เช่น ...ตอนนี้มีลูกค้าทั้งหมดในร้าน 10 คน และทุกคนซื้อคิวเพิ่มคนละคิว (แปลว่าร้อง 2 คิวต่อคน) หมดทุกคน รวมคิวในร้านจึงเป็น 20 คิว นับว่าโควต้าซื้อคิวเพิ่มหมดแล้วสำหรับวันนี้ คนที่มาใหม่คนที่ 11 เป็นต้นไป(จะได้คิวที่ 21)  จะมีคิวร้องเพลงแค่คิวเดียวต่อคนตามปรกติ
  ส่วนเรื่องโควต้าคิวที่ซื้อเพิ่มสามารถสอบถามได้ที่ผู้ควบคุมคิวของร้านนะครับ
  3. เนื่องจากปัจจุบันคอมพิวเตอร์มีการปล่อยไวรัส หลายตัวมากมาย และมีการ ขโมย copy โปรแกรมกันเยอะ(โปรแกรมเขียนแบบแพงๆราคาเป็นแสน โดนมากที่สุด) เจ้าของโปรแกรมมักใส่ไวรัสไว้ป้องกันการ ก็อปปี้ ด้วยการปล่อยไวรัสทำลายทั้งผู้ให้ก็อป และ ผู้ก็อบ(เหมือนกับที่ครูแอนโดนมาเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ที่ผมต้องตาเหลือกวิ่งไปช่วย ) อีกทั้งโปรแกรมที่ผมให้ไปมีเพลงที่ผมทำไว้ร้องส่วนตัว ที่เป็นเพลง สั้นแต่ทำให้ยาวหลายเพลง ที่ให้ไปที่นี่ ทั้งทำเองและจ้างเขาทำมาให้ (ให้ไว้ที่นี่ที่เดียวน้า ..อย่าไปบอกที่อื่นละ...เดี๋ยวมีน้อยใจ) ก็ขอสงวนสิทธิ์ว่าอย่าขอก็อบปี้ต่อออกไป ให้มาร้องที่นี่ได้นะครับ ทางร้านหรือผู้ควบคุมเครื่องจะได้ไม่อึดอัดเมื่อถูกร้องขอ และไม่ต้องเสี่ยงกับ อุปกรณ์ที่จะมาเสียบเพื่อก็อปปี้ ที่ติดไวรัสมาอีกด้วย ส่วนผมก็ขู่ไปว่า ถ้าโปรแกรมเจ๊ง หรือเครื่องติดไวรัสอีกจะไม่มาช่วยแล้วน้า ช่วยให้แค่สองครั้งเท่านั้น หมดโควต้าช่วยแล้ว ถ้าเจอปัญหาอีกต้องช่วยตัวเองแล้วน้า..!! ดูแลให้ดีละ...ของหากินของเรา...ทาง DJ ของเราก็ฝากมาอีกเหตุผลนึงด้วยคือ ไม่เก่งคอมพิวเตอร์เลย  ไม่กล้าแตะอะไร ไม่อยากให้ใครมาทำอะไรด้วย กลัวเกิดปัญหาแล้วแก้ไม่ไหว ใครอยากได้อะไรบอก DJ เดี๋ยวเขาขอให้ผมไปช่วยเอง แหละครับ ผมจะพยายามช่วยครับเพื่อความสุขของสมาชิก บสส.
    ข้อสุดท้ายครับ อันนี้ไม่ใช่กติกาครับ แต่แนะนำเพื่อให้สมาชิกได้แสดงน้ำใจไมตรีที่ดีต่อกัน ทางร้านมีโต๊ะกลางให้สมาขิกที่มีน้ำใจซื้อของมาทานและตั้งใจนำมาเผื่อฝากเพื่อนๆสมาชิกท่านอื่น แต่บางทีของมีไม่มากพอที่จะแจกแบ่งให้ทุกโต๊ะ และบางโต๊ะให้ไปก็อาจไม่ชอบทานของก็จะเสียเปล่า  ก็ใส่จานเดียววางไว้ที่โต๊ะกลางจะดีกว่า ใครมีอะไรมาฝากก็ใส่จานวางที่โต๊ะกลาง รวมๆหลายๆจานเข้า ก็มีความสุขร่วมกันได้ เรามาร้องเพลงกัน แบ่งปันความสนุกด้วยกัน แบ่งปันน้ำใจให้กันนะครับ ...pjmong