การลงข้อความในไลน์กลุ่ม

สวัสดีครับ วันนี้ขออนุญาตคุยเรื่องการลงหรือการส่งข้อความลง ไลน์กลุ่มอีกสักเรื่องนะครับ
   ในสังคม social network แต่ละวัน ที่เราคุยกัน จะมีผู้คนอยู่ 3 ประเภทเสมอ คือ  1.ผู้ลงหรือผู้ส่งต่อ 2.ผู้ตอบและผู้ทักท้วง และ 3.ผู้ดู หรือผู้เก็บข้อมูล เราแต่ละคนที่เป็นสมาชิกในกลุ่ม จะสวมบทบาทเป็นทั่ง 3 ประเภทนี้สลับสับเปลี่ยนกันไป  แต่เชื่อเถอะ ใน 3 ประเภทนี้ ประเภทที่ 3 เป็นประเภทที่ทุกคนอยากเป็นที่สุด เพราะได้แต่ประโยชน์ ไม่ต้องเสี่ยงกับการลงข้อมูลถูกๆผิดๆ ที่ไปกระทบกับผู้อื่นโดยไม่ตั้งใจ  เสี่ยงกับการถูกตำหนิ เป็นผู้เลือกเก็บเลือกเสพข้อมูลที่เป็นประโยชน์แต่ฝ่ายเดียวโดยไม่ต้องเสี่ยงอะไร
     ดังนั้นบทบาทในประเภทที่ 1  จึงเป็นพวกที่เสี่ยงที่สุด เปรียบเหมือนหน่วยกลัาตายที่เป็นผู้เปิดกระทู้การคุย เปิดถูกก็โดนใจ ได้รับการชื่นชม สรรเสริญ เปิดปิดประเด็น ก็เสี่ยงถูกตำหนิ  แต่ก็ต้องยอมรับว่า ถ้าห้องไหนขาดบุคลประเภทนี้ ห้องนั่นก็เสี่ยงเป็นห้องร้างทันที เพราะห้องนั้นเริ่มจะขาดคนที่ กล้าลงข้อมูลที่คิดว่าเป็นประโยชน์ต่อคนอื่นไปแล้ว
       ซึ่งแต่ละห้องขึ้นอยู่กับ ความรักใคร่ปองดอง การให้อภัยและความอดทนของสมาชิกในกลุ่มด้วยกัน ถ้ามีการตำหนิกันมาก ติเตียนกันมาก เอาชนะกันมาก คนที่เคยกล้าลง กลัาเปิดกระทู้ ความกล้าก็ค่อยๆหายไป  คนอื่นก็พลอยกลัวไปด้วย สุดท้ายจะเหลือแต่คนที่รอจะเสพรอรับอย่างเดียว  ห้องเงียบเหงาลง ขาดคนสนใจ เดือดร้อนแอดมินที่เป็นเจ้าของบ้าน ต้องพยายามชวนคุย พยายามลงโพส ถ้าสู้ไม่ไหวก็ยอมปิดบ้านไป 
     อีกประการหนึ่งคือ หน้าที่พลเมืองที่เราทุกคนพึงมีติดตัว เพราะเราคงปฎิเสธหรือโกหกตัวเองไม่ได้หรอกว่า ขณะที่เรามีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขในการคุยกัน พบปะกันในกลุ่ม social networking (หรือสังคมเสมือน)ในทุกๆวัน สังคมในส่วนอื่นๆที่เราอาจไปพานพบเจอในสังคมจริง(visual social) ก็มีทั้งเรื่องดีและเรื่องไม่ดีให้ต้องคอยระวังอยู่ตลอดเวลาเกิดขึ้นเช่นกัน  คนที่มีความเป็นพลเมืองดี มีสัญชาติญานของความเป็นห่วงเป็นใย ความเอื้ออาทร ต่อเพื่อนด้วยกัน ก็จะเอามาเตือนกัน บอกกัน จะพูดไปก็คือคนประเภทแรก ที่กล่าวข้างบนนั่นแหละ  เป็นคนกล้าที่จะนำความห่วงใยมาฝากเพื่อนๆทั้งๆที่มีอัตราเสี่ยงต่อความผิดพลาดมากมายต่อตนเอง ต่อผู้อื่นหรือต่อสังคม โดยไม่รู้บ้าง รู้เท่าไม่ถึงการณ์บ้าง ขอให้ผู้รับให้อภัยด้วยความเข้าใจ และตักเตือนด้วยข้อความที่สุภาพ เพื่อรักษาน้ำใจกัน พวกเขาเหล่านั้นจะได้ไม่ถดถอยที่จะให้ความรู้สึกดีๆ ความห่วงใยต่อเพื่อนๆตลอดไป ไม่เช่นนั้นแล้วจะหาคนที่หวังดี มีความกล้าที่จะส่งต่อข้อความดีๆเป็นประโยชน์กับเราน้อยลงๆ ไปทุกที สุดท้ายห้องนั้นก็จะหาที่เป็นสาระไม่ค่อยจะเจอ......
     ขอให้คิดเสมอว่า เวลาเราคุยในไลน์กลุ่ม แค่ประโยคเดียวที่เราจะส่งลงโพส ต้องนั่งวิเคราะห์ กันนานเพราะกลัวผิดกลัวพลาด กลัวไม่เหมาะสม เพราะลงไปแล้วแก้ไขอะไรไม่ได้ และถ้าข้อความนั้นผิดพลาดมันจะอยู่ให้ทุกคนเห็นไปตลอด ไม่เหมือนเราพูดด้วยปาก พูดผิดไปเดี๋ยวก็ลืมกันไปแล้ว มันหายไปในอากาศไปแล้ว  ดังนั้นเวลาเราคุยกันใน โลกเสมือนที่ใช้ข้อความในการคุย ถ้าเราให้ความรู้สึกกันว่าเหมือนเราคุยกันจริงๆในโลกของความจริงจะได้ไหม คือ เวลาเราคุยกับใครในโลกจริงสัก 10 นาที เราพูดผิด ให้ความหมายผิด เข้าใจผิด ได้มากมายหลายประโยค คนฟังก็ไม่เห็นโกรธ เขาเถียงมาว่าไม่จริง, ไม่ใช่ เราก็ไม่เคยโกรธกัน จบการคุย ก็เหมือนออกจากห้องประชุม รักใคร่ปรองดองเหมือนเดิม แต่ทำไม ในโลกเสมือน เราคุยแค่ประโยคเดียว หรือ ข้อความเดียว ก็พาลทะเลาะกันได้ บางคนถึงกับลาออกจากกลุ่มไปเลย เสียเพื่อนดีๆไปหลายคน...
  สรุป...ในโลกเสมือนจริง(social networking)หรือ กลุ่มไลน์ กลุ่มเฟสบุ๊ก นี่แหละ ทุกคนน่าจะคิดแบบนี้นะครับ....ในความคิดผม...
   1.ผู้ลง   ผู้เขียน พิจราณาบทความให้ดีก่อนส่ง ว่ามีอัตราเสี่ยงต่อผู้อื่นหรือไม่ (ผู้ส่งเป็นผู้เขียนเอง)หรือ ข้ความที่ผู้ส่งไม่ได้เป็นผู้เขียน ก็ใส่ป้ายกำกับเสียหน่อยว่า ให้ผู้อ่านพิจราณาข่าวด้วย โดยหาข้อเท็จจริงจากแหล่งอื่นประกอบ
2.ผู้รับข่าว   อาจต้องแก้ข่าวเนื่องจากรู้ความจริงของข่าวมากกว่า ก็แก้ด้วยถ้อยความสุภาพ ตักเตือนด้วยคำสุภาพ เพื่อเป็นการถนอมน้ำใจกัน ไม่ทำร้ายความหวังดีต่อกัน....สังคมนี้จะมีความสุข ความสามัคคี เพราะมีแต่สิ่งดีๆให้กันเสมอไป.....
    บทความนี้ผมเขียนลงไลน์กลุ่มที่มีแต่นักวิชาการ มีผู้ชายเป็นสมาชิกเป็นส่วนมาก แต่ละคนความรู้ความสามารถและ ความเชื่อมั่นตัวเองสูง มีโอกาสกระทบกระทั่งกันบ่อย ใช้หลักการ ใช้วิชาการ มาถกกันมากจน คนที่เคยลงอะไรๆที่ เบาๆเล่นๆ ไม่กล้าลงเลย กลุ่มเริ่มเงียบเหงา
        ผมลงบทความนี้พร้อมเชิญชวนให้ทุกคนที่เป็นเพื่อนในไลน์กลุ่มนักวิชาการครับ ชวนให้เข้ามาคุยกันด้วยกติกา 5 ข้อครับ ที่ไม่อยากให้กล่าวถึง คือ ....การเมือง ศาสนา สถาบัน ลามกอนาจาร(มากๆ)และสุดท้ายคือ การวิจารย์ผู้อื่นในทางลบ อันก่อให้เกิด การเสียหาย เสียหน้า อันก่อให้เกิดความไม่ถูกใจกัน .....ตอนนี้กลุ่มก็กลับมาคุกคักเหมือนเดิมแล้ว ....pjmong....